Gister lag ik in een mri-scanner. Voor mijn rug. Het was een controlescan. Helaas loop ik al een poos met een hernia over de wereld. Wat ik daaraan merk, is dat ik moet oppassen dat ik de situatie als normaal ga zien en ervaren. Dat het verlangen uitdooft om weer te kunnen doen wat ik graag deed: sporten en letterlijk soepel door het leven bewegen. Ik moet oppassen dat ik de situatie voor lief neem.
Je daarvan bewust worden is iets dat universeel blijkt te zijn. Want ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste die deze gedachtegang hier maakt. Het is de gewenning die je passief kan maken. Acceptatie van het aanhoudende probleem ligt op de loer. Voor je het weet ga je het normaal vinden en word je er alleen aan herinnert als iemand je vraagt: “Zeg, hoe gaat het eigenlijk met je rug?”
Of in jouw geval: “Zeg, hoe gaat het eigenlijk op je werk?”
Als het goed gaat, uitstekend misschien, dan heb je een mooi verhaal. Gaat het minder, mwaaa, dan heb je ook een minder verhaal. Gaat het al geruime tijd niet lekker op je werk? Nou, dan heb je de vervelende situatie misschien wel geaccepteerd en zeg je: “Nou, wel goed eigenlijk. Ach ja, er zijn wel eens wat probleempjes, maar dat hoort er nu eenmaal bij”. Herkenbaar? …is het erg?
Nou nee. Het is nog niet erg. Verre van. Soms is het goed om je neer te leggen bij een beslissing of situatie. Als je je doel maar voor ogen houdt. Als je al een doel hebt. Heb jij een doel eigenlijk? Op het gebied van werk? Gezondheid? Financiën? Relaties? Ik vraag het maar even, want, dat maakt nogal een verschil. Het is net als met goede voornemens. Als je geen doel hebt met een concreet stappenplan, geagendeerd en wel, dan gebeurt er weinig. Dan ben je overgeleverd aan de grillen van de triggers om je heen. Het is goed om hier weer even bij stil te staan.
Mijn planning was om in december van 2016 klaar te zijn met mijn hernia. Maar, dat liep niet zo vlot als ik had gepland en gehoopt. Dat gebeurt ook. Vandaar de nieuwe analyse, met als gevolg een mri-scan en een andere fysio. Met als doel een nieuw behandelplan, nieuwe aanpak en een nieuwe deadline (en een nieuwe ziektekostenverzekering ;-)). Ik laat zaken niet graag doorsukkelen. Ook ben ik niet super disciplinair hoor. Dat mag wel zo lijken, maar dat valt best mee. Het kost me elke dag moeite om me aan de meeste afspraken met mezelf te houden.
Moraal van dit verhaal; je moet moeite doen om je goed te voelen, plezier te maken en mensen om je heen niet te vervelen met geklaag en gezeur. Toen ik zo in die en mri-scanner lag, met alle herrie van dien, dacht ik ineens aan de overeenkomst tussen mijn emotionele welzijn door mijn rugklachten en die van het emotionele welzijn van mensen die “niet lekker op hun werkplek zitten”. Daar kun je met enige ruimdenkendheid een gelijkenis zien. Misschien zit jij wel in een dergelijke werksituatie. Zit je even tussen twee banen in? Kan. Gebeurt de besten. Toen dacht ik aan de consequenties die beide situaties gemeen hebben.
Om een fijne dag te hebben moet je net even wat extra’s doen. Het gaat niet meer vanzelf. Je hebt behoorlijk wat doorzettingsvermogen en wilskracht nodig om er een dag van te maken die maakt dat je lekker, met een voldaan gevoel, je mandje in kunt kruipen aan het einde van de dag. Zo liggen er altijd wel dingetjes op de loer die je levensgeluk kunnen beïnvloeden. Rugpijn, nekpijn, hoofdpijn, buikpijn, een vervelende werkplek, het leidt je af van wat je eigenlijk wilt. Onbezorgd, zonder pijn en met veel liefde en plezier leven. Dat is een universeel gegeven. Tijdens die mri-scan besefte ik weer even hoe betrekkelijk alles eigenlijk is. De momenten die ik onbezorgd en zonder pijn had, die zo normaal leken, zijn nu de grootste wens die ik heb. Als dat weg is, kan ik weer zonder extra aandacht, onbezorgd sporten en me vrij voelen in lichamelijk doen en laten. Dat is voor veel mensen een hartenwens.
Werk doen wat bij je past, waar je in uitgedaagd wordt en waarvoor je gewaardeerd wordt, waar je jouw passie in kwijt kunt, waardoor je ’s avonds thuis komt en met je gezin of vrienden vol enthousiasme vertelt over alles wat je die dag hebt meegemaakt en wat je nog te doen staat…. Je hebt alweer zin in morgenochtend! Dat werk… is net zo’n hartenwens. Alleen lijken we die maar niet, of op z’n minst moeilijk, uit te kunnen of willen spreken.
Misschien denk je nu: “Ja, deze vent weet waarover hij praat, hij heeft eigenlijk wel gelijk”. Dan zeg ik: “Mooi! Dat is een begin.”
Voel je ‘m al aankomen…? Er is meer nodig. Wat zou dat kunnen zijn denk je?”
Heel veel mensen verkiezen financiële zekerheid boven persoonlijk geluk. Boven die hartenwens. Het kost enige moeite om je daar van los te maken.
Hoe zit dat nu bij jou?
Even wat advies tussendoor, omdat het jou verder kan helpen. De eigenschappen die ervoor zorgen dat je ondanks tegenslag, toch voldaan je bedje in kruipt als de dag er eenmaal opzit, zijn:
– moed,
– veerkracht,
– wilskracht/doorzettingsvermogen,
– en je kwetsbaar opstellen.
Ga eens bij jezelf na welke eigenschappen jij al goed inzet. En, waar heb je nog wat te winnen?
– Was je moedig genoeg vandaag?
– Heb je na tegenslag toch weer de positieve kant van de zaak kunnen bekijken en je daaraan vastgehouden?
– Ben je niet gezwicht voor externe triggers, maar heb je afgemaakt wat afgemaakt moest worden?
– Deed je de belangrijkste zaken eerst?
– Heb je tijdens je optreden vandaag vanuit integere motieven en eerlijkheid gehandeld?
Uiteindelijk zijn dat de zaken waar je na elke dag op wordt afgerekend. Dit voel je. Het is vaak een onbewust proces, wat ik hier “even” bewust heb gemaakt. Wat er nodig is om jouw situatie te veranderen, is dat jij een keus maakt om in actie te komen. Want, het moment is er al lang. Je bent er alleen een beetje aan gaan wennen. Je hebt de situatie voor lief genomen. Voel je ‘m? Goed.
Succes morgen!
en overmorgen…
Met bewust wordende groet,
Erik
P.S. 1 >> Deel dit artikel als je aan een specifiek iemand denkt.
P.S. 2 >> Als je nu actie wilt nemen, kijk dan even hier.
